STANDARDY OCHRONY MAŁOLETNICH - LSO

Standardy ochrony małoletnich

Duszpasterstwo Służby Liturgicznej Archidiecezji Przemyskiej

Naczelną zasadą wszystkich działań podejmowanych przez Duszpasterstwo Służby Liturgicznej Archidiecezji Przemyskiej jest działanie na rzecz dobra powierzonych nam osób. Każda osoba dorosła, która w czasie realizacji swoich zadań ma kontakt z dziećmi i młodzieżą, traktuje ich z szacunkiem oraz uwzględnia ich potrzeby. Niedopuszczalne jest stosowanie w Duszpasterstwie Służby Liturgicznej Archidiecezji Przemyskiej przemocy w jakiejkolwiek formie lub przyzwalanie na przemoc. Realizując te cele, działamy w ramach obowiązującego prawa państwowego i kościelnego, przepisów wewnętrznych oraz swoich kompetencji. Niniejszy dokument nie dotyczy wspólnot i działań, w których uczestniczą wyłącznie osoby pełnoletnie, jednak im także należy się szacunek, poszanowanie ich potrzeb i ochrona przed przemocą w jakiejkolwiek formie.

Rozdział I

Objaśnienie terminów

1. Organizatorem jest Duszpasterstwo Służby Liturgicznej Archidiecezji Przemyskiej.
2. Zarządem duszpasterstwa jest duszpasterz diecezjalny wraz z pomocnikiem duszpasterza mianowani przez metropolitę przemyskiego.
3. Osoby odpowiedzialne za Standardy ochrony dzieci (zwane dalej Standardami) i osoby odpowiedzialne za przygotowanie personelu placówki lub organizatora do stosowania standardów to zespół, w skład którego wchodzą:

3.1. Duszpasterz diecezjalny

3.2. Pomocnik duszpasterza.

4. Personelem, diakonią lub członkiem personelu jest osoba zatrudniona, pełnoletni członek duszpasterstwa, wolontariusz, stażysta i każda inna osoba dorosła, która w czasie realizacji swoich zadań w Duszpasterstwie Służby Liturgicznej Archidiecezji Przemyskiej ma kontakt z dziećmi znajdującymi się pod opieką duszpasterstwa. Są to zatem animatorzy, klerycy pełniący posługę na rzecz dzieci w czasie rekolekcji oraz m.in. kucharki i inne osoby zatrudniane w Domu Rekolekcyjnym Domowego Kościoła w Heluszu oraz pełniące wolontariat, mające kontakt z dziećmi.
5. Dzieckiem (zamiennie: małoletnim) jest każda osoba do ukończenia 18. roku życia.
6. Opiekunem dziecka jest osoba uprawniona do reprezentacji dziecka, w szczególności jego rodzic lub opiekun prawny, a także rodzic zastępczy.
7. Zgoda rodzica dziecka oznacza zgodę co najmniej jednego z rodziców dziecka/opiekunów prawnych. Jednak w przypadku braku porozumienia między rodzicami dziecka należy poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny.
8. Przez krzywdzenie\ dziecka należy rozumieć popełnienie czynu zabronionego lub czynu karalnego na szkodę dziecka przez jakąkolwiek osobę, w tym członka personelu duszpasterstwa lub zagrożenie dobra dziecka, w tym stosowanie wobec niego przemocy, rozumianej jako jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie, wykorzystujące przewagę fizyczną, psychiczną lub ekonomiczną, naruszające prawa lub dobra osobiste osoby doznającej przemocy.

Rozdział II

Standardy

9. Standardy ochrony małoletnich w Duszpasterstwie Służby Liturgicznej Archidiecezji Przemyskiej obowiązuje:

9.1. w działalności Duszpasterstwa na szczeblu diecezjalnym, o ile w tej działalności uczestniczą małoletni.

10. Duszpasterz wraz z pomocnikiem zatwierdza Standardy i odpowiada za ich wdrażanie, upowszechnianie i okresową ewaluację.
11. Duszpasterz diecezjalny wybiera dwie osoby świeckie które wraz z duszpasterzem diecezjalnym i pomocnikiem będą bezpośrednio odpowiedzialne za wdrażanie, upowszechnianie, ewaluację i realizację Standardów. Osoby te są wybierane na kadencję trwającą tyle samo, co kadencja duszpasterza, z którym mają współpracować. Te cztery osoby odpowiedzialne za Standardy w dalszej części dokumentu zwane są Zespołem.
12. Do pracy w Zespole w miarę możliwości należy powołać osoby mające wykształcenie i doświadczenie w dziedzinach takich jak: pedagogika, psychologia, pomoc społeczna, interwencja kryzysowa, profilaktyka przemocy, seksuologia lub podobnych.
13. Do zadań Zespołu należy:

13.1. Upowszechnianie Standardów poprzez troskę o to, by na stronie internetowej były dostępne wszystkie potrzebne informacje, dokumenty i dane kontaktowe Zespołu, a także skrócona wersja Standardów rozumiała dla dzieci starszych i młodzieży.

13.2. Prowadzenie rejestru osób dorosłych dopuszczonych do pracy z dziećmi i młodzieżą w duszpasterstwie oraz przechowywanie ich danych i wymaganych dokumentów zgodnie ze Standardami i z przepisami prawa w sprawie ochrony danych osobowych.

13.3. Prowadzenie rejestru interwencji.

13.4. Prowadzenie szkoleń i konsultacji oraz udostępnianie materiałów edukacyjnych dla personelu w tematach związanych z ochroną dzieci przed krzywdzeniem adekwatnie do potrzeb.

13.5. Prowadzenie corocznej ewaluacji Standardów w czasie podsumowania prac Duszpasterstwa LSO.

13.6. Przygotowanie i udostępnienie standardów oraz szkolenia o którym mowa w pkt. 14.1. i 14.2.

13.7. Analiza wypowiedzi zebranych w czasie podsumowania prac duszpasterstwa, przegląd Standardów oraz – jeśli będzie taka potrzeba – rekomendowanie aktualizacji treści Standardów lub podjęcia innych działań na rzecz ochrony dzieci.

13.8. Przyjmowanie zgłoszeń dot. krzywdzenia od dzieci i ich opiekunów.

Rozdział III

Personel

14. Każda osoba która ma być dopuszczona w duszpasterstwie do kontaktu z dziećmi:

14.1. zapoznaje się z Standardami,

14.2. przechodzi szkolenie

14.3. podpisuje oświadczenie, które stanowi załącznik nr 1 do Standardów.

15. Zespół, dopuszczając osobę do kontaktu z dziećmi w ramach duszpasterstwa:

15.1. Odbiera i umieszcza w teczce personalnej ww. osoby dokumenty z pkt. 14.3.

15.2. Uzyskuje o ww. osobie dane z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym oraz informacje z Krajowego Rejestru Karnego. Dokumenty umieszcza w teczce personalnej.

15.3. W przypadku pozytywnego wyniku działań opisanych w powyższych podpunktach dokonuje wpisu do rejestru osób dopuszczonych do pracy z małoletnimi w duszpasterstwie.

16. Personel ma obowiązek stosować się do zasad bezpiecznego kontaktu z małoletnimi.
17. W przypadku podejrzenia, że osoba dopuszczona do pracy z małoletnimi w duszpasterstwie stosuje przemoc wobec dziecka, zostaje niezwłocznie odsunięta od pracy z wszystkimi dziećmi do czasu wyjaśnienia sprawy. Należy postępować zgodnie z prawem państwowym i kościelnym oraz zapisami Standardów.

Rozdział IV

Zasady zapewniające bezpieczne relacje między małoletnim a personelem

18. Osoby, które w ramach swojej posługi w Duszpasterstwie LSO Archidiecezji Przemyskiej, mają kontakt z małoletnimi powinny kierować się następującymi zasadami:

18.1. W komunikacji z dziećmi zachowuj cierpliwość i szacunek. Słuchaj uważnie dzieci i udzielaj im odpowiedzi adekwatnych do ich wieku i danej sytuacji.

18.2. Buduj z podopiecznymi dobre, bezpieczne relacje i często zapewniaj, że jeśli czują się niekomfortowo w jakiejś sytuacji lub potrzebują pomocy, mogą to zgłosić Tobie lub innej osobie dorosłej. W przypadku tego typu zgłoszeń, zachowuj się wobec dziecka życzliwie i zrób to, co możesz, by rozwiązać trudną sytuację.

18.3. Szanuj prawo dziecka do prywatności. Jeśli konieczne jest odstąpienie od zasady poufności, aby chronić dziecko, wyjaśnij mu to najszybciej jak to możliwe. Chroń dane dziecka i jego wizerunek.

18.4. Traktuj podopiecznych równo bez względu na ich płeć, wygląd, sprawność i niepełnosprawność, status społeczny, etniczny, kulturowy, światopogląd, np. Unikaj faworyzowania kogokolwiek.

18.5. Bierz pod uwagę, że istnieją sytuacje, w których fizyczny kontakt z dzieckiem może być stosowny i spełnia zasady bezpiecznego kontaktu: jest odpowiedzią na potrzeby dziecka w danym momencie, uwzględnia wiek dziecka, etap rozwojowy, płeć, kontekst kulturowy i sytuacyjny. Pamiętaj, że nie można jednak wyznaczyć uniwersalnej granicy stosowności każdego takiego kontaktu fizycznego, ponieważ zachowanie odpowiednie wobec jednego dziecka może być nieodpowiednie wobec innego. Kieruj się zawsze swoim racjonalnym osądem, słuchając, obserwując i odnotowując reakcję dziecka, pytając je o zgodę na kontakt fizyczny (np. przytulenie).

18.6. Zachowaj szczególną ostrożność wobec dzieci, które doświadczyły przemocy i krzywdzenia bądź zaniedbania. Takie doświadczenia mogą czasem sprawić, że dziecko będzie dążyć do nawiązania niestosownych bądź nieadekwatnych fizycznych kontaktów z dorosłymi. W takich sytuacjach powinieneś reagować z wyczuciem, jednak stanowczo i pomóc dziecku zrozumieć znaczenie osobistych granic.

18.7. W sytuacjach wymagających czynności pielęgnacyjnych i higienicznych wobec dziecka, ograniczaj je do niezbędnego minimum. Zadbaj tak, jak to będzie możliwe w danej sytuacji, o poszanowanie intymności, nietykalności cielesnej, samodzielności i sprawczości dziecka.

18.8. Wszystkie ryzykowne i niejednoznaczne sytuacje, które obejmują np. zauroczenie dziecka przez członka personelu lub członka personelu przez dziecko, konieczność dłuższego przebywania z dzieckiem sam na sam, itp. niezwłocznie zgłaszaj do moderatorów lub odpowiedzialnych. Szczerość, przejrzystość i ujawnianie trudnych sytuacji jest właściwsze niż udawanie, że ich nie ma lub zatajanie prawdy. Zaleca się pisemne odnotowanie takiego faktu. Zawsze bądź przygotowany na wyjaśnienie swoich działań.

18.9. Jeśli jesteś świadkiem niewłaściwych zachowań innych osób, reaguj stanowczo, ale z wyczuciem, aby zachować godność osób zainteresowanych.

18.10.Jeśli dowiadujesz się o krzywdzeniu dziecka lub podejrzewasz, że dziecko doświadcza krzywdzenia, postępuj zgodnie z procedurami opisanymi w Standardach i zadbaj o wsparcie dla siebie w czasie rozwiązywania tej trudnej sytuacji.

19. Osobom, które w ramach swojej posługi w Duszpasterstwie Służby Liturgicznej, mają kontakt z małoletnimi, nie wolno:

19.1. Stosować jakiekolwiek formy przemocy i kar cielesnych; zawstydzać, upokarzać, lekceważyć i obrażać dziecka; wykorzystywać wobec dziecka relacji władzy lub przewagi fizycznej (zastraszanie, przymuszanie, groźby).

19.2. Bić, szturchać, popychać ani w jakikolwiek sposób naruszać integralności fizycznej dziecka.

19.3. Krzyczeć na dziecko ani stosować przymusu fizycznego w sytuacji innej niż wynikająca z bezpośredniego zagrożenia zdrowia, życia lub bezpieczeństwa.

19.4. Dotykać dziecka w sposób, który może być uznany za nieprzyzwoity, a także dotykać go w okolicach intymnych.

19.5. Zachowywać się w obecności dzieci w sposób niestosowny. Obejmuje to: używanie wulgarnych słów, gestów i żartów, czynienie obraźliwych uwag, nawiązywanie w wypowiedziach do aktywności bądź atrakcyjności seksualnej.

19.6. Nawiązywać z dzieckiem jakichkolwiek relacji romantycznych lub seksualnych ani składać mu propozycji o nieodpowiednim charakterze. Obejmuje to także seksualne komentarze, żarty i gesty, również w rzeczywistości wirtualnej.

19.7. Aranżować sytuacji, w których dochodzi do spotkań i/lub kontaktu fizycznego z dzieckiem: w tajemnicy, w zamkniętych lub odizolowanych miejscach, poza standardowymi godzinami zajęć (np. po ciszy nocnej), za jakąkolwiek gratyfikacją lub wbrew woli dziecka.

19.8. Spać z dziećmi w jednym łóżku lub w jednym pokoju sam na sam.

19.9. Przymuszać do gier i zabaw, w których pojawia się kontakt fizyczny z innymi graczami lub uczestnikami zabawy, jeśli dziecko nie chce brać w nich udziału.

19.10.Udostępniać dzieciom w jakiekolwiek formie treści: zawierających sceny przemocy; erotycznych i pornograficznych; wątpliwych moralnie i dot. patologii społecznych, z którymi dzieci mogły się jeszcze nie spotkać. Obejmuje to używanie przez prowadzących słownictwa lub materiałów wizualnych niedostosowanych do wieku i wrażliwości dzieci w czasie pogadanek i zajęć profilaktycznych.

19.11. Publikować wizerunku dziecka bez zgody opiekunów lub gdy ono nie wyraża na to zgody zgodnie z oświadczeniem rodziców/opiekunów prawnych uczestnika (jeśli wizerunek dziecka stanowi jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, impreza publiczna, zgoda opiekunów dziecka nie jest wymagana).

19.12.Podpisywać zdjęć/nagrań informacjami identyfikującymi dziecko z imienia i nazwiska bez zgody opiekunów oraz gdy nie ma takiej konieczności.

19.13.Publikować zdjęć/nagrań, na których dziecko jest rozebrane lub przedstawione w sposób, który może naruszać jego godność.

19.14.Proponować dzieciom alkoholu, wyrobów tytoniowych ani nielegalnych substancji, jak również używać ich w obecności dzieci.

19.15.Przyjmować pieniędzy ani wartościowych prezentów od dziecka i jego opiekunów, z wyjątkiem drobnych spontanicznych i symbolicznych podarunków, np. o charakterze podziękowania (laurka, kwiaty, książka, czekoladki, itp.).

20. Osoby odpowiedzialne za organizację wydarzeń, spotkań, wyjazdów i rekolekcji powinny wziąć ponadto pod uwagę następujące zasady:

20.1. Należy zadbać o odpowiednią proporcję mężczyzn i kobiet w gronie wychowawców, stosownie do liczby chłopców i dziewcząt w grupie.

20.2. Należy zadbać o to, by ośrodki, w których odbywają się wyjazdy i rekolekcje były bezpieczne, ogrodzone, zamykane, pozbawione możliwości swobodnego dostępu osób z zewnątrz oraz umożliwiały zakwaterowanie i prowadzenie zajęć zgodne ze Standardami.

20.3. Dziewczęta zajmują pokoje wyłącznie z dziewczętami, a chłopcy z chłopcami. Należy wprowadzić podział łazienek na damskie i męskie, a jeśli to nie jest możliwe, to określić, w jakich godzinach z natrysków korzystają chłopcy, a w jakich dziewczęta. Przyjmuje się zasadę, że do prywatnych pokoi oraz do łazienek nie powinny wchodzić osoby płci przeciwnej, a kontakty towarzyskie możliwe są w przestrzeni wspólnej (jadalnia, świetlica, podwórko, itp.).

20.4. Należy unikać sytuacji, w których w bezpośredniej bliskości grupy nocują dodatkowe osoby dorosłe spoza animatorów i wychowawców (np. kierowca autokaru, wizytator), a jeśli to konieczne, to należy gości przedstawić dzieciom i wyjaśnić, kim są. Od gości wymaga się przestrzegania Zasad bezpiecznego kontaktu.

20.5. Jeśli rejestracja jakiegoś wydarzenia zostanie zlecona osobie zewnętrznej (wynajętemu fotografowi lub kamerzyście), należy poinformować o tym uczestników wydarzenia, zobowiązać osobę/firmę rejestrującą wydarzenie do przestrzegania niniejszych wytycznych oraz przepisów prawa w zakresie ochrony danych osobowych, zobowiązać osobę/firmę rejestrującą wydarzenie do noszenia identyfikatora w czasie trwania wydarzenia.

20.6. Personelowi duszpasterstwa nie wolno umożliwiać przedstawicielom mediów i osobom nieupoważnionym utrwalania wizerunku dziecka znajdującego się pod jego opieką bez pisemnej zgody opiekuna dziecka. Personel duszpasterstwa nie kontaktuje przedstawicieli mediów z dziećmi, nie przekazuje mediom kontaktu do opiekunów dzieci i nie wypowiada się w kontakcie z przedstawicielami mediów o sprawie dziecka lub jego opiekuna.

Rozdział V

Wymogi dotyczące bezpiecznych relacji między małoletnimi

21. Osoby małoletnie przebywające pod opieką wyznaczonych przez Duszpasterstwo LSO animatorów, moderatorów i odpowiedzialnych powinny stosować się do ich poleceń oraz przestrzegać regulaminów zaakceptowanych przez ich opiekunów.
22. W szczególności w kontaktach rówieśniczych dzieci powinny przestrzegać następujących zasad:

22.1. Z innymi uczestnikami i członkami personelu komunikujemy się kulturalnie i szczerze.

22.2. Dbamy o wspólne bezpieczeństwo. Wszystkie potencjalnie niebezpieczne incydenty zgłaszamy niezwłocznie osobom dorosłym.

22.3. Stosujemy się do zasad kultury osobistej, higieny osobistej i poszanowania dobra wspólnego.

22.4. Akceptujemy i stosujemy się do zakazu używania alkoholu, tytoniu (także e-papierosów), narkotyków, napojów energetycznych i innych substancji psychoaktywnych oraz promowania używania ich wobec innych uczestników.

22.5. Akceptujemy i stosujemy się do zakazu stosowania przemocy w jakiejkolwiek formie wobec innych uczestników oraz personelu.

23. W przypadku, gdy dochodzi do złamania wyżej opisanych zasad albo personel dowiaduje się lub podejrzewa, że dziecko jest krzywdzone przez inne dziecko, należy podjąć adekwatne działania mające na celu poprawę sytuacji, np.:

23.1. rozmowa indywidualna z dzieckiem,

23.2. rozmowa z opiekunami,

23.3. wprowadzenie nowych, konkretnych zasad w grupie lub w relacjach między dziećmi (np. na drodze mediacji),

23.4. sprawdzenie, czy dziecko krzywdzące nie doświadcza krzywdzenia (także w innym miejscu, w innej formie i od innych osób),

23.5. zmianę warunków zewnętrznych (plan dnia, zakwaterowanie, podział grup, dostępność animatora),

23.6. w ostateczności: odmówienie dziecku dalszego pobytu na wyjeździe lub uczestnictwa w potkaniach do czasu aż otrzyma stosowną pomoc i jego zachowanie nie będzie nikogo krzywdziło.

23.7. Jeśli doszło do popełnienia przestępstwa – zawiadomienie odpowiednich służb.

Rozdział VI

Zasady korzystania z urządzeń elektronicznych z dostępem do sieci Internet

24. Duszpasterstwo Służby Liturgicznej nie udostępnia dzieciom urządzeń multimedialnych z dostępem do Internetu.

Rozdział VII

Zasady i procedury podejmowania interwencji

28. W przypadku podejrzenia, że życie dziecka jest zagrożone lub grozi mu ciężki uszczerbek na zdrowiu należy niezwłocznie poinformować odpowiednie służby (policja, pogotowie ratunkowe), dzwoniąc pod numer 112 lub 999 (pogotowie). Poinformowania służb dokonuje członek personelu, który pierwszy powziął informację o zagrożeniu i następnie wypełnia kartę interwencji. (załącznik nr 2)
29. Na potrzeby niniejszego dokumentu przyjęto następujące procedury reagowania w zależności od rodzaju zdarzenia:

29.1. popełniono przestępstwo na szkodę dziecka (np. wykorzystanie seksualne, znęcanie się nad dzieckiem),

29.2. doszło do innej formy przemocy, niebędącej przestępstwem (np. krzyk, poniżanie, zaniedbanie),

29.3. obserwuje się niepokojące symptomy i podejrzewa, że dziecko może doświadczać krzywdzenia.

30. W każdej z ww. sytuacji członek personelu, który był świadkiem krzywdzenia, powiernikiem dziecka, które ujawniło krzywdzenie lub obserwuje niepokojące sygnały, sporządza notatkę, w której zapisuje wszystkie fakty, jakimi dysponuje. Sporządzenie notatki pomoże Zespołowi właściwie pokierować sprawą, ale także ochroni dziecko przed koniecznością ponownego konfrontowania się z trudnymi zdarzeniami. Dziecko nie powinno być wypytywane o fakty, które już były ujawnione, bo dorosły o nich zapomniał!
31. W każdej z ww. sytuacji ustala się osobę, która jest koordynatorem interwencji. Powinna być to osoba, która czuje się na siłach do podjęcia takiego zadania. Może to być:

31.1. członek personelu, który był świadkiem krzywdzenia, powiernikiem dziecka, które ujawniło krzywdzenie lub obserwuje niepokojące sygnały,

31.2. moderator lub odpowiedzialny świecki w danej wspólnocie lub na danych rekolekcjach,

31.3. członek Zespołu.

32. Niezależnie od tego, kto zostaje wyznaczony na koordynatora interwencji, zgłasza on jej rozpoczęcie Zespołowi oraz otrzymuje od Zespołu niezbędne wsparcie i pomoc.
33. Koordynator interwencji prowadzi kartę interwencji stanowiącą załącznik nr 2 do Standardów.
34. W przypadku, gdy personel obserwuje niepokojące symptomy i podejrzewa, że dziecko może doświadczać krzywdzenia powinien wybrać adekwatne działania z poniższego katalogu:

34.1. Rozważyć wzmożoną ale dyskretną obserwację dziecka przez personel w celu weryfikacji podejrzeń i zebrania faktów, np. siniaki, ubiór nieadekwatny do pogody, przebywanie poza domem bez nadzoru osoby dorosłej.

34.2. Podjąć rozmowę indywidualną z dzieckiem w celu weryfikacji podejrzeń, w obecności świadka.

34.3. Rozważyć rozmowę z opiekunem dziecka, którego NIE podejrzewamy o krzywdzenie, na temat naszych obaw.

34.4. Zapewnić dziecko i/lub opiekunów, że osoby doświadczające krzywdzenia mogą liczyć na naszą pomoc i nie są winne sytuacji, w jakiej się znalazły.

34.5. Ocenić, czy podejrzenie krzywdzenia dziecka jest prawdopodobne oraz czy mamy do czynienia z podejrzeniem popełnienia przestępstwa czy też nie. Następnie działamy wg procedur opisanych w pkt. 32 lub 33. UWAGA! W tego typu sytuacjach nie jest wymagana PEWNOŚĆ personelu, co do sytuacji, ale tylko prawdopodobne PODEJRZENIE krzywdzenia.

35. W przypadku, gdy doszło do formy krzywdzenia, niebędącej przestępstwem:

35.1. Koordynator interwencji przeprowadza rozmowę z dzieckiem i innymi osobami mającymi lub mogącymi mieć wiedzę o zdarzeniu i o sytuacji osobistej (rodzinnej, zdrowotnej) dziecka, w szczególności jego opiekunami. W zależności od sytuacji, do udziału w tej rozmowie można zaprosić także inną osobę znaną dziecku lub rodzicom, o ile może to być pomocne. Ustalenia są spisywane na karcie interwencji.

35.2. Koordynator przekazuje dziecku i opiekunowi informacje o telefonach zaufania, ośrodkach interwencji kryzysowej, instytucjach świadczących pomoc psychologiczną i/lub inne potrzebne kontakty. O dostęp do tych danych i ich aktualizację dba Zespół. Powinny być one łatwo dostępne dla całego personelu organizacji, np. na stronie internetowej.

35.3. W zależności od powagi sytuacji koordynator informuje opiekunów o obowiązku zgłoszenia podejrzenia krzywdzenia dziecka do odpowiedniej instytucji (prokuratura/policja, sąd rodzinny, lub najbliższy ośrodek pomocy społecznej).

35.4. W przypadku, gdy z przeprowadzonych ustaleń wynika, że opiekun dziecka zaniedbuje jego potrzeby psychofizyczne, rodzina jest niewydolna wychowawczo lub rodzina stosuje przemoc wobec dziecka, koordynator lub Zespół informuje właściwy ośrodek pomocy społecznej o potrzebie pomocy rodzinie i/lub konieczności wszczęcia procedury „Niebieskie Karty”, oraz Sąd Rodzinny.

35.5. W przypadku, gdy z rozmowy z opiekunami wynika, że nie są oni zainteresowani pomocą dziecku, ignorują zdarzenie lub w inny sposób działają na szkodę dziecka, albo w innych uzasadnionych przypadkach koordynator lub Zespół sporządza wniosek o wgląd w sytuację rodziny, który kieruje do właściwego sądu rodzinnego.

36. W sytuacji, gdy popełniono przestępstwo na szkodę dziecka:

36.1. Koordynator informuje opiekuna/opiekunów o zdarzeniu i obowiązku zgłoszenia podejrzenia krzywdzenia dziecka, a także ustala z opiekunem/opiekunami sposób postępowania wobec dziecka (czy pozostaje na wyjeździe czym ostanie odebrane? kto, kiedy i o czym poinformuje dziecko?). UWAGA! Jeśli osoby podejrzewane o przestępstwo na szkodę dziecka to jego opiekunowie, należy pominąć ten krok i przejść do punktu 35.2. i postępować zgodnie ze wskazówkami przedstawicieli organów ścigania.

36.2. Koordynator sporządza zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa i przekazuje je do właściwej miejscowo policji lub prokuratury.

36.3. Koordynator dokłada starań, aby dziecko, które doświadczyło krzywdzenia: czuło się bezpiecznie; zostało poinformowane o tym, co się dzieje w stopniu i w sposób adekwatny do jego wieku i potrzeb; usłyszało, że ujawnienie krzywdzenia było właściwą decyzją oraz że nie jest winne temu, co się stało.

36.4. Koordynator przekazuje dziecku i opiekunowi informacje o telefonach zaufania, ośrodkach interwencji kryzysowej, instytucjach świadczących pomoc psychologiczną i/lub inne potrzebne kontakty. O dostęp do tych danych i ich aktualizację dba Zespół. Powinny być one łatwo dostępne dla całego personelu organizacji, np. na stronie internetowej.

37. W przypadku, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, że dochodzi do krzywdzenia dziecka przez członka personelu duszpasterstwa, wówczas osoba ta zostaje odsunięta od wszelkich form kontaktu z dziećmi (nie tylko dzieckiem pokrzywdzonym) do czasu wyjaśnienia sprawy. W sytuacji, gdy naruszenie dobra dziecka zostało potwierdzone i jest znaczne, należy rozważyć odsunięcie tej osoby od pracy z dziećmi i młodzieżą lub zarekomendować takie rozwiązanie zwierzchnikom tej osoby. Postępowanie to powinno być zgodne z aktualnym prawem kościelnym i państwowym.
38. Koordynator interwencji prowadzi kartę interwencji, którą po zakończeniu sprawy przekazuje Zespołowi. Kartę załącza się do rejestru interwencji prowadzonego przez duszpasterstwo.
39. Szczegółowe zasady prowadzenia rozmów z osobami doświadczającymi przemocy, omówienie przepisów prawa oraz dostępnych w Polsce form pomocy znajduje się w „Wytycznych w sprawie ochrony małoletnich w praktyce wychowawczej i duszpasterskiej Archidiecezji Przemyskiej”, red. Ks. Piotr Baraniewicz, Przemyśl 2018.

[tribe_events_list category=”liturgiczna-sluzba-oltarza”]